سانسور که حق هر گونه بازخواستی را از نویسندگان و سخنگویان ملّت سلب کرده است، میدان بلامعارضی در اختیار مطبوعات و وسایل ارتباط جمعی دولتی می‌گذارد تا تصویری مجعول و نادرست از حقایق اجتماعی در ذهن توده‌های مردم به وجود آرند. سیاه را سفید و دوغ را دوشاب جلوه دهند و معیار و محکی جز آن‌چه خود به دست مردم می‌دهند، برای تمیز درست از نادرست و صحیح از سقیم و حق از باطل باقی نگذارند.¹ در هر گوشهٔ دنیا هر رژیم حاکمی که چیزی را ممنوع‌الانتشار به قلم داد، من به خودم حق می‌دهم که فکر کنم در کار آن رژیم کلکی هست و چیزی را می‌خواهد از من پنهان کند.²
■ ۱. سخن سردبیر، ایرانشهر، شمارهٔ طلیعه، شهریور ۱۳۵۷ | ۲. از نگرانی‌های من [سخنرانی در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، آوریل ۱۹۹۰] ــ سیرا، نیوجرسی، ژوئن ۱۹۹۰ | نشر وب‌سایت، کانال و صفحهٔ اینستاگرام رسمی احمد شاملو
www.shamlou.org ■ @ShamlouHouse instagram.com/shamlouhouse