حکایت ما و دولت ها در تاریخ هم شده داستان فیل در تاریکی هربار دست به یک جائی می مالیم و برداشت خود را بیان می کنیم یک روز از چپ و مذهبی تا ملی گرا با قاشق ، بیل و کلنگ می افتیم به جان مقبره رضا شاه که این پدرسوخته ، دیکتاتور ، مزدور ، قلدر و زورگو بود چهل سال بعد هم می ریزیم در خیابان که رضاشاه روحت شاد و باید برای معمار ایران نوین مقبره ساخت! یک روز می گوییم به عقب بر نمی گردیم (تکرار می کنم ) فردا می گوییم روباه بنفش ما را خر کرد! یک روز می گوییم خسته شدیم از بس پرچم آتش زدیم و فحش دادیم فردا می گوییم یهودیان یک سازمان سری دارند که برای کل جهان تصمیم می گیرد! این تناقض و تضاد رفتاری مصداق دقیق بایپولار (دوقطبی) با تظاهرات افسردگی و شیدایی است که قدرت تصمیم گیری را از ما سلب کرده است و دست به دامان تاریخ شده ایم آن هم تاریخی که هیچ از آن نیاموخته ایم.
ما مردمان این سرزمین شیفته مقبره سازی هستیم حتی در این روزگار مدرن اگر کسی یک کلمن آب جلوی مغازه اش می گذارد در انتظار زنده کردن نام اجدادش است در هیچ کجای گیتی نمی بینیم که مثلا بیل گیتس مدرسه ای بسازد و سردرش بنویسد این بنا را شادروان فلانی ساخته است!
رضا شاه یا هر جسد تاریخی دیگر اهمیتی در زندگی ما ندارد آنچه در زندگی کنونی ما اهمیت دارد این است که یک جسد حق دارد از یک گور برخوردار باشد گوری که از آن یک نام می ماند همین و دیگر هیچ.
به ابزورد بپیوندید
https://telegram.me/joinchat/Bev08jvSuFlZGzq0QAKCbQ