جدیدترین یادداشت‌ها
همهبایگانی
- بهمن 1403 2
- آبان 1402 3
- مهر 1402 10
- خرداد 1402 1
- اسفند 1401 1
- بهمن 1401 17
- آذر 1401 25
- آبان 1401 1
- خرداد 1401 10
- فروردین 1401 28
- اسفند 1400 3
- بهمن 1400 25
- دی 1400 16
- شهریور 1400 24
- مرداد 1400 16
- تیر 1400 4
- خرداد 1400 14
- اردیبهشت 1400 2
- فروردین 1400 5
- اسفند 1399 14
- بهمن 1399 11
- آذر 1399 1
- اردیبهشت 1399 4
- فروردین 1399 5
- اسفند 1398 7
- بهمن 1398 23
- دی 1398 38
- آذر 1398 39
- آبان 1398 29
- مهر 1398 43
- شهریور 1398 28
- مرداد 1398 42
- تیر 1398 27
- خرداد 1398 20
- اردیبهشت 1398 47
- فروردین 1398 33
- اسفند 1397 32
- بهمن 1397 47
- دی 1397 33
- آذر 1397 39
- آبان 1397 21
- مهر 1397 27
- شهریور 1397 25
- مرداد 1397 27
- تیر 1397 26
- خرداد 1397 23
- اردیبهشت 1397 26
- فروردین 1397 43
- مهر 1396 1
- تیر 1396 1
- فروردین 1396 1
- اسفند 1395 3
- بهمن 1395 5
- دی 1395 3
- آذر 1395 3
- آبان 1395 2
- مهر 1395 2
- شهریور 1395 2
- مرداد 1395 2
- تیر 1395 2
- خرداد 1395 3
- اردیبهشت 1395 3
- فروردین 1395 3
- اسفند 1394 2
- بهمن 1394 3
- دی 1394 19
- آذر 1394 21
- آبان 1394 15
- مهر 1394 7
- شهریور 1394 8
- مرداد 1394 19
- تیر 1394 20
- خرداد 1394 1
جستجو
نمونه های شعر معاصر برای تبرک
مسحور / فروغ فرخزاد
بر او ببخشایید
بر او که گاه‌گاه
پیوند دردناک وجودش را
با آب‌های راکد
و حفره‌های خالی از یاد می‌برد
و ابلهانه می‌پندارد
که حق زیستن دارد
بر او ببخشایید
بر او که در سراسر تابوتش
جریان سرخ ماه گذر دارد
و عطرهای منقلب شب
خواب هزارساله‌ی اندامش را
آشفته می‌کند
بر او ببخشایید
بر او که از درون متلاشی‌ست
اما هنوز پوست چشمانش از تصور ذرات نور می‌سوزد
و گیسوان بیهُده‌اش
نومیدوار از نفوذ نفس‌های عشق می‌لرزند
ای ساکنان سرزمین ساده‌ی خوش‌بختی
ای همدمان پنجره‌های گشوده در باران
بر او ببخشایید
بر او ببخشایید
زیرا که مسحور است
زیرا که ریشه‌های هستیِ بارآور شما
در خاک‌های غربت او نقب می‌زنند
و قلب زودباور او را
با ضربه‌های موذی حسرت
در کنج سینه‌اش متورم می‌سازند.
گریه / هوشنگ ابتهاج
امشب همه غم‌های عالم را خبر کن!
بنشین و با من گریه سر کن،
گریه سر کن!
ای میهن
ای انبوه اندوهان دیرین!
ای چون دل من، ای خموش گریه آگین!
در پرده های اشک پنهان، کرده بالین!
ای میهن، ای داد!
از آشیانت بوی خون می‌آورد باد!
بربال سرخ کشکرت پیغام شومی است!
آنجا چه آمد بر سر آن سرو آزاد؟
ای میهن، ای غم!
چنگ هزار آوای باران‌های ماتم!
در سایه افکند کدامین ناربن ریخت
خون از گلوی مرغ عاشق؟
مرغی که می‌خواند
مرغی که می‌خواست
پرواز باشد…
ای میهن، ای پیر
بالنده‌ی افتاده، آزاد زمین‌گیر!
خون می‌چکد اینجا
هنوز از زخم دیرین تبرها.
ای میهن!
در اینجا سینه‌ی من
چون تو زخمی است...
در اینجا، دمادم
دارکوبی بر درخت پیر می‌کوبد،
دمادم، دمادم...
تکوین / نصرت رحمانی
شهرداران کفن رسمی بر تن کردند
هدیه‌شان؟
قفل زرینی بود!
بوی نعش من و تو
بوی نعش پدران و پسران
از پس در می‌آمد ،
شهرداران می‌گفتند:
"نسل در تکوین است."
نعشها نعره کشیدند: "فریب است، فریب...
مرگ در تمرین است"
ماهیان می‌دانند
عمق هر حوض به اندازه‌ی دست گربه‌ست!
گورزاری‌ست زمین ،
و زمان ؛
پیر و خنگ و کر و کور
در پس سنگر دندانها دیگر سخنی نیست که نیست..
دیرگاهی‌ست که از هر حلقی ،
زنجیری روییده‌ست
و زبانها در کام
فاسد و گندیده‌ست!
لب اگر باز کنیم
زهر و خون می‌ریزد.
ای اسیران چه کسی باز به‌پا می‌خیزد؟
چه کسی؟
راستی تهمت نیست
که بگوییم پسرهای طلایی اسارت هستیم؟
و نخواهیم بدانیم نگهبان حقارت هستیم؟
نسلها پرپر زد!