شعر ناب / اقبال مظفری

در سوگ زنده یاد، #کیومرث_مؤیدی

در هوار ظلمتِ شب‌های دشمن‌خوی ِ قیراندود

چون شهابی بود

در پیِ روزانِ ابری آفتابی بود

پاک چون آئینه، روشن همچو گوهر

در لطافت همچو باران، در زلالی قطره آبی بود

آهویی دل‌خسته از جنگ و گریزِ دائمِ صیاد

با دلی ناشاد

تشنه بود اما

در سوادِ سردِ چشم اندازِ غمگشینش سرابی بود

یکه و تنها

می‌کشید اندوهِ تلخِ روزگاران را

هر زمان با حسِ تنهایی گرفتار عذابی بود

قصه‌گویِ روزگار تیره و تلخِ تبار ما

تلخ و شیرینِ حدیثِ مردمان را بازتابی بود

نغزگوی و نکته‌دان و شاعر و عارف

نکته خوانِ هر کتابی بود.

همچو صرافانیِ بینادل

نیک را از بد شناسا، ناقدِ روشن ضمیرِ هر صواب و ناصوابی بود.

در دیاری که محیطِ شعر و عرفان است

شعرِ نابی بود.

سنقر - دوازدهمِ آبان یک هزار و سیصد و نود و هفت

#اقبال_مظفری

#نیمایی

https://t.me/joinchat/AAAAAEKCF61dHmskkML-UA