دیوارها / محسن صلاحی راد

متروک و مرده‌ریگ و بلاتکلیف

درمانده پشتِ خانه‌ی همسایه

در های‌وهوی ساختمانی که پای آن

انبوهِ کارگرها

سیمان و ماسه را

با کاسه‌های زخمی پیمانه می‌کنند

                                  و می‌نوشند ...

***

ما خم شدیم و با هم خندیدیم

هرچند

دیوارهای شهر

از تلخ‌گریه‌های شهیدان

پُر بود

ما

در گوشِ هم به‌نجوا

از عشق و از جوانی گفتیم

هرچند

دیوارهای شهر

از نعره‌ی بلندِ شهیدان

پُر بود

ما رویِ یکدگر را،

بی‌آن‌که کس ببیند، بوسیدیم

هرچند

دیوارهای شهر

از طرحِ خون‌شکفته و آشفته‌ی لبانِ شهیدان

پُر بود

سرشار از شرارِ هوس‌های بی‌امان

در جانِ یکدگر

آویختیــم

       هرچند

دیوارهای شهر

از هستیِ یگانه و دریای خونِ پاکِ شهیدان

پُر بود...

‌

‌

‌

از هم جدا شدیم

هر یک به‌سویِ خانه‌ی خود رفتیم

هرچند

دیوارهای شهر

از ازدحامِ قاطع و پیوندِ پُرشکوهِ شهیدان

پُر بود.