بهانه بهار /محمد رضا راثی پور
در آستانه سال نو از من پرسید با این همه کم و کاستی که روز به روز بیشتر می شود آیا امید به بهبودی در آینده هست.چرا بهبود ایام را به آمدن سال نو و شکفتن جوانه موکول می کنیم مگر چه معجزه ای قرار است در این تغییرات تقویمی رخ بدهد؟
گفتم بستگی به این دارد که از کدام زاویه نگاه کنی.پنجره ای که به دیوار بتنی همسایه باز می شود صفای چشم انداز باغ پردرخت را نخواهد داشت.
در ثانی امید و نومیدی دو انتهای یک طیف رنگیست از سیاه سیاه تا سپید سپید.قاعدتا ما در بین این دو سر طیف قرار داریم.رسول اکرم در این باب می فرماید:
الْمُؤمِنُ یَأْلِفُ و یُؤْلَفُ وَ لا خَیْرَ فیمَنْ لا یَأْلِفُ و لا یُؤْلَفُ ، مومن ( زمینه ) سازگاری و اصلاح پذیری دارد و هرکس فاقد این زمینه باشد خیری در او نیست.
اگر سپیدی ها را برکشیم و پررنگتر کنیم قطعا آینده نیز روشن تر خواهد بود و پر امید تر.همین دمیدن جوانه و شکفتن شکوفه و اعتدال هوا می تواند برای ما بهانه و انگیزه ای برای نو شدن و ارزیابی و سبک سنگین کردن خود باشد.که ضعفها و عیبهای خود را اصلاح کنیم.
به قول مولانا :
