ایستگاه مترو / محمد جلیل مظفری

هر روز یک تبسم بی رنگ

در ایستگاه مترو

بی گاه وبی بهانه به لب هایم

نقشی به انتظار حضورت

می بند¬د و مرا

دزدانه تا تجلی دیدار می برد...

آن جا

فواره های شعر

می جوشد از درون و مرا با تمام ِ تو

در ایستگاه بعدی/ نزدیک می کند.

آیا/ میعاد شاعرانۀ ما این جا است؟

با من بگوکه شعر حضورت را

در ازدحام کدام ایستگاه شهر

باید سرود؟

می دانم ای مسافر هر روز این قطار

در لحظه ی ازل

با شعر من تو همدل و همدست بوده ای

تا لحظۀ تلاقی اظلاع این مثلث هم¬بر

در ایستگاه آخر

و در قطار ابدیت باشد!

تهرن 28/6/90

#محمد_جلیل_مظفری 

https://telegram.me/mohammadjalilmozaffari