صخره (۵) / محسن صلاحی راد
دریا و آسمانش
امواج شادمانش
بی حسرتِ زمانش ...
هرچند
گاهی برای صخره دلش تنگ می‌شود
رو می‌نهد به‌ساحل و آن‌گاه، یک‌صدا،
آهنگ می‌شود
می‌خواند و به‌غم
شن‌های پای او را، آرام، می‌نوازد
و جان صخره را
با هر نوای نازک و نم‌دار می‌گدازد ...
اما
در صخره هیچ پنجره‌ای نیست
در سینه‌اش که خارهٔ توخالی‌ست
انگار هیچ خاطره‌ای نیست ...
خاموش و نرم‌نرم
پس می‌رود دوباره به‌آزرم
دریا و آسمانش
امواج بی‌امانش
با حسرتِ زمانش.
۱۰ مهر ۱۳۹۳
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد