هر روز / سعید سلطانی طارمی

هر روز صبح زود

با اشتیاق

می ایستم کنار خیابان

و عابران بی هیجان را می بینم

که بی خبر 

از روزنامه‌های جهان می آیند

و ساکت و صبور

در متن های حاشیه می چرخند

و محو می شوند

انگار که جهان، 

در خواب سرد بی رمقی مرده است

آنگاه ناگهان

سربازی از پرانتز میدان می آید

می ایستد کنار خطوط پیاده رو

و داد می زند:

"چیزی مرا بشدت تحریک می کند

چیزی که در درون شما زنده است

چیزی که از درون شما شاید..."

 و بی دلیل

شلیک می کند به خواب و خیال پیاده ها

شلیک می کند به هرچه که می تابد

شلیک می کند به هرچه که می بارد

شلیک می کند به واژه‌ی انسان

شلیک می کند به هرچه که بی ابهام

از چیزهای خوب بگوید

بی آنکه هیچ کس 

از شدت هیجان یا غم

رگهای خویش را بگشاید

آنگاه آن جنازه های پر از  آفتاب را 

در شهرها یله  می سازد

و خود خراب و خواب

توی دهان سایه‌ی ارباب دور خویش

لبخند می زند 

هر روز صبح زود.

                          ۸۸/۲/۲۲