ضرورتی غریب / لیلا کاظمی فراهانی

از نشست پایه های روز توی دنده هام

تا رسوب ِ شعر در گلوی هر شبم

صدهزار و درد دفعه مرده ام ، ولی

این سکوت آخر است که مرده بر لبم

من ؛ که در صدای مرد ِ شاعری نشسته ام

عاقبت شبی به جای شعر می کُشد مرا

این گلایه نیست ، شرح ِ شطحیات نیست

عاقبت شبی خدای شعر می‌ کشد مرا

بو گرفته مانده شعرهای احمقانه ای

نعش روی نعش روی دوش ِ استخوانی ام

تو ! تویی که توی خواب ممتدم معلقی

می شود شبیه ِ شعر تازه ای بخوانی ام؟

شرح ِ ابتلای من به واژه ها تو بوده ای

بی درنگ زاده می شوی در اوج ِ آبی ام

هیچ چیز ِ این جهان به شعر ها شبیه نیست

من پی ِ جهان ِ بی چِرای کژنتابی ام

لحظه ها و روزها و ماه ها و سالهاست

من دچار مرگ ِ قصه های بی حواشی ام

در عذاب ِ تن دریدگی.. وطن دریدگی..

من ضرورتی غریب توی روزهای لاشی ام

ذره ذره مرگ را به خورد ِ لحظه داده ام

در نوید ِ روزهای بهتری که هیچوقت..

من ستیزه جو ترین زن ِ حوالی ِ توام

تو همان سکوت ِ آخری که هیچوقت..

-

 #لیلا_کاظمی_فراهانی

بامداد ِ یازدهمین ِ بامداد ِ مهر-بانی ِ پاییز۹۸

@sherhaye_yavashaki