ابر اندوه / سید مرتضی معراجی

‍ بعد مکثی و سلامی

دست در آغوش

         روی هم را خوب بوسیدیم

چند سالی بود

بی خبر بودیم از حال هم و حالا

یکدیگر را باز می دیدیم

راستی او بود

با همان مهر و محبت

با همان رفتار

با همان دستان گرم دائما تبدار

چشم ها آن چشم

گونه و ابرو همان و

طرح چهره

با همان خط و خطوط

           اما کمی پر رنگ تر انگار

زلف ها هم

           -زانچه مانده-

           بیشتر میل سپیدی داشت

چند رشته نیز

مشکی و...

           نه

       آنچنان که پیش از این ها بود

بلکه مثل دود

                  دودی

-نه سپید و نه سیاه

شاید

        سپید تار-

چند لحظه مات

مو به مو

سرتا قدم 

              با بهت

همدگر را وارسی کردیم

خاطرات سالیان دور را

گویی به یک لحظه

پیش چشم خویش آوردیم

خواستم با او بگویم

                -با هزار افسوس-:

«طی این دوران 

چه کردی با خود آیا

که 

     نشسته بر سرت این گرد؟»

لب ز هم نگشوده

دیدم 

      لب ز هم وا کرد

گفت :

          «زود آیا نیست

       برسرت این برف پیری مرد؟»

بعد هم مثل همیشه

ناگهان خندید

من دگر چیزی نگفتم

- بی گمان 

            چون من که او را...

او مرا

        بهتر زمن 

                      می دید -

گرچه روشن گشته بودازدیدن هم

                                       لیک

ابر اندوهی

بر فراز آسمان یادهامان

                                سخت

                                  می بارید‌

#معراجیسیدمرتضی

@walehane