باخته / محمد علی شاکری یکتا

ما همان  باغ خزان دیده ی دلباخته ایم

ماندگاران فصولیم و سرانداخته ایم

خشک ماندیم به امید بهاران شب و روز

از تن شاخه ی خود چوب تبرساخته ایم

نزدیم ار به تولاف دل و دلباختگی

توسن عاطفه دردشت جنون تاخته ایم

رازِناگفته و برهان شکیبایی و عشق

قصه پردازِ سحرگاهی خودساخته ایم

چیست درچرخه ی خونبار زمان کزپی آن

رمز این چرخ پرآشوب نه بشناخته ایم

ما واین جان وتن تشنه به آتشگه مهر

ازفروغ رخ تو بال وپرافراخته ایم

گرچه در وادی طوفان زده سرگردانیم

عافیت را به سرکوی تو بشناخته ایم

لرزه افتاده  به اندام جهان بی رخ عشق

نفسی ماند و هوایی که پَرانداخته ایم

رو به آفاق سپیده دم و این صبح بهار

شب بی حوصله را از نفس انداخته ایم

گوش بسپار به آواز سکوت ِ شب ما

همنوازان سحر ، همنفس فاخته ایم

با تو از کوچه ی بن بست غزل می گذریم

گم شدن را چه غمی؟ قافیه را باخته ایم.

غزلی از دفتر "مشق های شاعری"  محمدعلی شاکری یکتا

#شعر 

@RKaaIV