.

.

مرگ / محمد رضا ترکی



وانهادند تورا؛
مثل اسکیموها
که کهنسالان را
تا تن خسته اشان
                        طعمهّ گرگ شود...

مرگ در چشم تو زل زد، خاموش
و تو
- مانند همیشه مغرور -
         تلخ، در چشمانش خیره شدی...
ناگهان
زانوانت لرزید
برف ِ یکدست سپید
                            ارغوانی گردید!