مرا حلال کنید
مرا که پچ پچ ِ تلخ و سکوت آیینه را
به شعر ِ خویش کشاندم
و مرگ، آن ستاره ی همزاد و خواهر ِ تنی ام را
به بام ِ تاری ِ شب های بی ستاره نشاندم.
من از ستاره به خاکستر ِسکوت نشستم
و از فراز ِ زلالین آبشار ِ بهاری
به رخوت ِ تن ِ بی روح صخره ای مغرور
به یک هبوط شکستم.
مرا حلال کنید
که تاب ِ دیدن قتل ِ سپیده را حتی
به خواب ِ خویش ندارم
اگر چه می دانم
سپیده کوچیده است
و شب بر آسمان ِ وطن سایه گسترانیده است.
هِلال ماه شکست
و شب به سایه نشست
مرا حلال کنید
مرا...
سال هزار و سیصد و هیچ
#محمد_جلیل_مظفری
از دفتر " سروده های بی تاریخ "
https://telegram.me/mohammadjalilmozaffari