چارتکبیر / محمد رضا راثی پور

بسیار پرتگاه که ما را به خود کشاند

اجبار تازیانه و حرص طلا نبود

بسیار پرتگاه که در ظاهر

با راه پیچ پیچ و مه آلودش

ما را به بام عرش برین راه می نمود

اوج فریبناکش

و حس اعتماد به نفس کذائیش

تلخی آن حکایت ماه و پلنگ را

از یاد می زدود

پایی که بی دریغ درشتی راه را 

و ثقل بی قواره تن را

آورده بود تاب

هر گونه حزم از نظر او 

مصداق غدر بود و خیانت

" دردیست درد مردن"

توجیه ناشده 

خود را به کام مرگ سپردن

ناظر بر این مغاک و دهان گشوده اش

ناظر و ناگزیر

با حسرتی که عالم و آدم هلاک اوست

گفتیم چار تکبیر!