چارپاره / محمد جلیل مظفری

سکوتِ محض در اندامِ کوچه‌ها جاری‌ست

شبِ جهنمی‌ام خالی از ستاره شده

به پشتِ پنجره‌ها نقلِ خنجر و پشت است

چه سینه‌ها که از این قصه پاره پاره شده

در این کرانۀ بی‌انتهایِ نومیدی

چراغ مرده و آیینه مات و تاریک است

کسی نمی‌دمد این‌جا به صورِ بیداری

مگر نه این‌که دمِ رستخیز نزدیک است؟

نیا که در قُرقِ سایه‌هاست کوچۀ ما

نیا بگیر و ببند است و شحنه بیدار است

ستاره خواست قُرق بشکند، نمی‌بینی

که در سکوتِ سرِ کوچه بر سرِ دار است؟

بهمن یک هزار و سیصد و نود و هفت

#محمدجلیل_مظفری 

http://t.me/barfitarinaghosh