آیا مشاعره تنها راه بهرمندی از شعر است؟ / اسماعیل امینی
مدتی است که موجی از گرایش به برگزاری برنامه های مشاعره به راه افتاده است، از رسانه های فراگیر گرفته تا مراکز دانشگاهی و فرهنگ سراها و حتی دبستان ها ، هر یک برنامه ای برای مشاعره دارند.
کتاب های متعددی نیز با عنوان " مشاعره " منتشر می شود که در آن ابیاتی به ترتیب حروف الفبا و بی هیچ تناسبی در کنار هم آمده است.
مشاعره ، یعنی شعر خواندن رقیبان براساس حروف الفبا، البته گامی است برای جلب توجه مخاطبان عام به شعر اما آن مایه ارجمندی و جدیت ندارد که جایگزین شعرخوانی ، به ویژه شناخت و تحلیل شعر شود .
بسیار دیده ام که در برنامه های مشاعره ، رقابت آن قدر داغ می شود که هم شرکت کنندگان و هم کارشناسان برنامه از شعر، غافل می شوند چندان که شعرها با شتاب و نادرست خوانده می شود.حال آن که شعر فقط در صورتی که آهنگین و با رعایت تکیه ها و تأکیدها و به ویژه با رعایت وزن عروضی قرائت شود ، قابل فهم و تأثیرگذار است.
گاهی در گرماگرم رقابت ، شعرخوان ها ، کلماتی را فراموش می کنند یا حذف می کنند یا از خودشان مصراع می سازند و می خوانند و کارشناسان نیز آن قدر در فضای رقابتند که هیچ واکنشی نشان نمی دهند.
اما از این شگفت تر آن است که برخی از شرکت کنندگان در رقابت های مشاعره ، از مفاهیم شعرهایی که حفظ کرده اند، چیزی نمی دانند و حتی اغلب ابیات را از دهان این و آن شنیده اند و نمی دانند اصل بیت چگونه است و از چه چیز سخن می گوید .
مشاعره یکی ازگام های آغازین در آشنایی عموم با شعر است ، اما اگر جایگزین تمام فعالیت های شعری دیگر بشود، چندان موجه نمی نماید.
شعرخوانی شاعران ، قرائت درست و هنرمندانۀ شعر بزرگان دیروز و امروز در رسانه‌ها و مهم تر از تمام این ها ، تأمل و بحث در مفاهیم و معارف و حکمت ها و آموزه هایی که در این گنجینۀ بزرگ فرهنگ و اندیشه و معنویت بیان می شود، از راه های بهرمندی ازارجمندی های شعر است.
