برای من که ویرانم/اقبال مظفری

چنین که ویرانم من

این گونه از عقیق ِ معدن کوپایه های بدخشان نگو
انگار/ از بلخ و بامیان خبر قتل عام را نشنیدی
نگو که پاره های سفال از کدام شاه و شیخ و شحنه می گویند
این آبگینه یادگار عزلت خیام
در تختگاه سلطانی است
طعنه مزن به خاطرۀ تلخ چشم های اسفندیار
نگو که جرعه نوشی مستان
بزمی به سرسلامتی داغ های فردوسی است
هنوز زخم کاری سهراب را نوش دارویی نرسیده است
از هیچ گور و گنبد و گلدسته نیز حرف نزن
برای من که ویرانم.

نگو که زیبایم
برای حیرت من
همین هزارو یک شب ِ چشمت کافی است
وقتی تمام قد
در قاب سبز آیینه ها جلوه می کنی
زیبایی از حضور تو ناگاه
غمگین و شرمساروسرافکنده می رود.
روزی عروس ِ حجله های خواب و خیالم را
در شعله های تشدان
باسوختبار ِ شعر حافظ و خیام سوختند
روز دگر خوشامد عالیجناب ها
لب های شاعران را
در پشت میله های قفس دوختند
یک روز هم
خنیاگران شوم ِ تتاری، سیاه مست
از استخوان سینۀ من نی ساختند
شبدیز و سبز بهارو چکاوک و گلنوش را
در نای بی نوای تبارم نواختند
آن روز عشق
از تند باد حاثه چون سرو کاشمر
پژمرد
و پابه پای مردان
جنگید، مرد
اینک چگونه از نماز خانۀ چشمت
واز تلاوت آیات عشق بگویم؟
دیگر/ از سرگذشت قافلۀ عاشقان نگو
با من که سنگسار کوچه های لعنت و نفرینم!

تهران – تابستان74

_اقبال مظفری_