چندی پیش یکی از دوستانی که با سیولیشه همکاری دارد گلایه داشت که سیولیشه هنوز آن طور که شاید و باید نتوانسته است در محافل ادبی جائی برای خود باز کند و مخاطبان کم و مطالبی که نا خوانده می ماند حتی خوش بین ترین افراد را دلسرد می کند.
در جواب گفتم که البته هر سایت ادبی بدش نمی آید که مخاطبان فراوانی داشته باشد و برای هر مطلبش کامنتهای فراوانی گذاشته شود اما چه انتظاری دارید از این باز آشفته ی ادبیات اینترنتی که بیشتر از تعداد شاعران سایت و پایگاه ادبی وجود دارد و هر مکتب نرفته ای به عنوان استاد ، داعیه زعامت چند نفر بی سواد تر از خود را دارد.یک نگاهی به بازار کتاب بکن که کتابهای شعر با چه تیراژی به چاپ می رسد و این تیراژ کم چه تعداد خواننده دارد.
از همان ابتدا سقف هدف ما این بود که یک پاتوقی برای شاعران نیمائی فراهم آید و آثار ارجمند دوستان در آن عرضه شود و هر خبر مربوط به شعر نیمائی باشد در آن درج شود .و نهایت سعی ما این بود که بتوانیم در حد توانائی خود جای خالی دینگ دانگ را پرکنیم.همین که توانسته این نظر مساعد گردانندگان بزرگوار دینگ دانگ یعنی استاد عاطف راد و استاد سلطانی طارمی را جلب کنیم و از مطالب و راهنمائی های ایشان استفاده کنیم و در سایه اعتبار و وزانت این دو بزرگوار، از شاعران فعال در دینگ دانگ کمک بگیریم کم کاری نکرده ایم.36 شماره یعنی چهار سال کار مستمر که حتی نقص فنی بلاگفا هم نتوانست خدشه ای در استمرار فعالیت ما بدهد.
چه کنیم که خیلی از دوستان میل به تک روی دارند و از کار دسته جمعی گریزانند..همین پارسال از دوستی که اتفاقی با وبلاگش آشنا شدیم مطلبی گذاشتیم و ایشان را به همکاری فرا خواندیم.ایشان برغم قول دادن به همکاری متوجه شدیم که سعی دارد با تقلید کار ما یک نشریه اینترنتی درست کند.حال آنکه نمی دانست به قول نیمای بزرگ
این زبان دل افسردگانست
نه زبان پی نام خیزان
با توجه به زحمت و مشقتی که این کار دارد استمرار این کار جز با عشق و علاقه فراهم نمی آید و هر غرضی بویژه اگر نا م جوئی موتور محرک این کار باشد در ابتدای راه و با اولین ناکامی تحلیل می رود. ما همچنان صبور و مصمم هستیم اگر سلامتی باشد و خدا بخواهد در خدمت دوستان و علاقه مندان نیما خواهیم بود.
تصدیق می کنیم که شتابزده ایم و مطالبی که انتخاب می کنیم گاه عجولانه و سردستی است.اما چه کنیم که مضایق گوناگون به ما این فراغ بال را نمی دهد که بیشتر از اینکه هست وقت بگذاریم.هستند دوستانی که شعرشان را انتخاب می کنیم و به وبلاگشان سر می زنیم و خبر می دهیم که از کارش استفاده کرده ایم و حتی نمی اید که سری به کار ما بزند اما دو ماه بعد برایمان کامنت می فرستد که فلان جای شعرم را اصلاح کرده ام و شما را هم این تغییرات را اعمال کنید.چه می شود کرد
روال کار این چنین است و بی رعایت خاطر این عزیزان کار پیش نمی رود
البته مطالب دوستان به احترام خودشان سرجای خود، ولی مشکل وبلاگها از سرچشمه شبکه های اجتماعی آب میخورد.
ضمنا یک طنزواره ای با عنوان زخم و پانسمان گذاشته ام شاید به یکبار خواندن بیارزد.
جناب راثی پور
می دانم که این مطلب را به خاطر گلایه های من نوشته اید اما نظر من این بود که سیولیشه حتی در سایتهای ادبی نیز گمنام و مهجور است و شناسائی خوبی از این بابت نشده است
شما به من بگوئید که جمع شدن چند نفر و تکرار همان و شعر هاحرفها چه لطفی دارد
سلام و عرض ادب
ممنون از حضور و نظر شما
جناب راثی پور ، خداقوت دارم برای تمام تلاش و زحمات تان
کارتان بسیار ارزشند است و من مخاطب دریافت های ذهنی و درنی خوبی ازمطالب و اشعار دارم ....تلاش تان را فراوان سپاس ....
قلم تان جاودانه